Sinds
enige tijd verlang ik ernaar om terug te gaan naar Indonesië, in het bijzonder
naar Gending, een plaats in Oost-Java dichtbij mijn geboorteplaats Probolinggo.
Het hanenspel / Jago Tarong, de verdedigingskunst die ik al sinds mijn
kinderjaren heb beoefend, komt hier vandaan, maar ik ben er al zo’n lange tijd
niet geweest. Alsof het zo moest, kwam donderdag een oud-leerling van mij langs
die ooit met mij in Gending is geweest.
Deze oud-leerling woont tegenwoordig met zijn gezin in Finland. Hij was lange
tijd een bekend portier in Eindhoven. Veel mensen kennen hem nog, zijn naam is
Bar-ché. Hij was altijd een fanatiek beoefenaar van het hanenspel en hij heeft
steeds contact met mij gehouden. Deze week was hij voor een paar dagen
overgekomen uit Finland, omdat hij hier een cursus zou leiden: 'Waarom irriteren
we ons en hoe komen we er vanaf'. Hij gaf deze cursus vanuit een
Tibetaans-Boeddhistische visie, hij is namelijk boeddhist. Als je meer wilt
weten over hem, kun je met hem contact opnemen via http://www.fysioacusa.com . Hij is ook
masseur.
Bar-ché gaf aan dat hij nog oude foto’s heeft van het hanenspel in Gending. Hij
zou de foto’s inscannen en opsturen. Als dat lukt, ga ik ze ook op deze weblog
plaatsen en wie weet, kan ik beoefenaars van de Jago Tarong in Gending terugvinden. Ik wil sowieso alles
verzamelen, want in de tijd dat ik jong was, moesten we de verdedigingskunst
stiekem beoefenen omdat het verboden werd door de Nederlanders. Het was op geen
enkele wijze georganiseerd, laat staan dat er verenigingen waren. Dat je lid
kon worden van een vereniging was pas na 1945, toen Indonesië zich losmaakte
van Nederland. Er was helemaal niks vastgelegd in die tijd, daarom wil ik bewijzen verzamelen wat de Jago Tarong precies inhoudt.
Het schilderij waarmee Bar-ché hierboven op de foto staat heb ik gekregen in 1964, net voordat ik vertrok naar Nederland. Het schilderij staat voor mij symbool voor het hanenspel, de Jago Tarong. Een
griffier genaamd Suwandi gaf het aan mij. Hij had het zelf geschilderd. De witte en zwarte haan op het schilderij vechten tegen elkaar, maar volgens
Suwandi wint de witte haan altijd. Daarom is de witte boven de zwarte. De boodschap is: als je
met goede bedoelingen strijdt, zul je uiteindelijk overwinnen. Hierover sprak ik dus met Bar-ché.
Bar-ché vulde aan dat wij allemaal eigenlijk zo’n
witte en zwarte haan in ons hebben. Het is de kunst om naar de witte haan te
luisteren en de juiste beslissingen te nemen en ons niet te laten domineren
door negativiteit. In juni komt Bar-ché weer naar Nederland, maar dan voor twee weken. Ik verheug me alweer op zijn volgende bezoek.
Beste Paatje. Het is inmiddels zo'n 25 jaar geleden dat ik lid was van de PAMUR Kombinasi vereniging. Ik denk nog regelmatig met warme gevoelens terug aan die tijd met Didi, Erik, Harry, Sophie en toen nog Bart. Ik voel me nog altijd gesterkt door de trainingen en oefeningen van toen. Vandaar ook dat ik op internet deze blog vond en met grote interesse heb gelezen. Het ga u goed! Hartelijke groet, Martin
BeantwoordenVerwijderen